HMS Cattistock (1981)
.jpg) HMS „Cattistock” w 2011 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Wodowanie |
22 stycznia 1981 |
 Royal Navy
| |
| Nazwa |
HMS Cattistock |
| Wejście do służby |
16 czerwca 1982 |
| Los okrętu |
w służbie |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
615 ts standardowa |
| Długość |
60 m |
| Szerokość |
10 m |
| Zanurzenie |
3,4 m |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o mocy 3800 hp, 2 śruby | |
| Prędkość |
14 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 1 armata plot. 30 mm 3 km 7,62 mm M134 2 km 12,7 mm M2 | |
| Załoga |
45 |
HMS Cattistock – brytyjski niszczyciel min typu Hunt, w służbie Royal Navy od 1982 roku. Nosi numer burtowy M 31. Był trzecim okrętem o tej nazwie.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
„Cattistock” był trzecim okrętem z 13 brytyjskich niszczycieli min typu Hunt[1]. Zamówiono go 29 stycznia 1979 roku w stoczni Vosper Thornycroft Ltd w Woolston (część Southampton), która zbudowała większość okrętów tego typu[1][2]. Okręt wodowano 22 stycznia 1981 roku, a okręt po ukończeniu został wcielony do służby 16 czerwca 1982 roku[2]. Nazwa pochodziła od wsi Cattistock w Anglii, związanej z polowaniami na lisy, zgodnie z nazewnictwem typu[3]. Był trzecim okrętem o tej nazwie, po trałowcu z I wojny światowej i niszczycielu eskortowym z II wojny światowej[4].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Okręty typu Hunt miały kadłub zbudowany z plastiku wzmocnionego włóknem szklanym (GRP)[1]. Wyporność standardowa wynosiła 615 ts, a pełna 725 ts[1]. Nowsze źródła podawały wyporność pełną 750 ton[2]. Długość całkowita wynosiła 60 m, a na linii wodnej 57 m, szerokość: 10 m, a maksymalne zanurzenie: 3,4 m[1]. Załoga liczyła 45 osób, w tym 6 oficerów[2][4].
Uzbrojenie służyło tylko do samoobrony i pierwotnie na okrętach typu Hunt stanowiła je automatyczna armata uniwersalna Bofors 40 mm[2]. Do połowy lat 90. była wymieniana na armatę Oerlikon/BMARC DS30B kalibru 30 mm L/75[2]. Można było zamontować również dwa dodatkowe działka kalibru 20 mm Oerlikon/BMARC GAM-C01[2]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku na okrętach tego typu ustawiono trzy sześciolufowe rotacyjne karabiny maszynowe 7,62 mm Dilon Aero M134 Minigun[5]. Uzbrojenie uzupełniały dwa karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm, zastępowane w latach 2014–2015 przez karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm Browning[2][5].
Napęd stanowiły dwa silniki wysokoprężne Ruston-Paxman 9-59K Deltic o mocy łącznej 3800 hp, napędzające dwie śruby, pozwalające na osiąganie prędkości maksymalnej 15 węzłów[2]. Ponadto okręty miały pomocniczy napęd hydrauliczny pozwalający na osiąganie prędkości do 8 węzłów, napędzany przez silnik Deltic 9-55B o mocy 780 hp, napędzający też agregaty prądotwórcze[2]. Zasięg wynosił 1500 mil morskich przy prędkości 12 w[2]. Do połowy II dekady XXI wieku wymieniono silniki na Caterpillar C-32 ACERT o mocy po 2000 hp (łącznie 4000 hp)[5].
Wyposażenie nawigacyjne obejmowało radar Kelvin Hughes Type 1006 lub 1007 (pasmo I)[2]. Wyposażenie do poszukiwania min obejmowało pierwotnie sonar Plessey Type 193M Mod 1[2]. Ponadto okręty miały sonar wysokiej częstotliwości Mil Cross do unikania min na kursie i sonar Type 2059 do śledzenia pojazdów podwodnych[2]. W 2005 roku został wyposażony w nowy sonar 2193[5][4]. Okręty typu Hunt miały system informacji bojowej CAAIS DBA4[2]. Po 1990 roku okręty otrzymały system nawigacyjny Racal Mk 53[2]. W latach 2004–2005 okręty otrzymały również system dowodzenia NAUTIS 3[6][5].
Po wejściu do służby okręt przenosił dwa zdalnie kierowane pojazdy podwodne PAP 104 do zwalczania min, a od 1988 roku mógł przenosić także pojazdy nowszego typu PAP 105[2]. Okręty ponadto miały trały magnetyczne MS 14, holowany trał akustyczny Sperry MSSA Mk 1 i klasyczne trały kontaktowe Oropesa Mk8[2]. Trały niekontaktowe zostały zdemontowane w 2005 roku[5]. Na przełomie pierwszej i drugiej dekady XXI wieku pojazdy podwodne PAP 104/105 zastąpiono przez jednorazowe Seafox C[5].
Służba[edytuj | edytuj kod]
HMS „Cattistock” (numer burtowy M 31) został wcielony do służby w brytyjskiej Royal Navy 16 czerwca 1982 roku[2]. Został przydzielony początkowo do 1 Eskadry Niszczycieli Min (1st Mine Countermeasures Squadron), z portem macierzystym w Rosyth[1][3]. Ostatecznie w XXI wieku wchodził w skład 2 Eskadry Niszczycieli Min (MCM2), z portem macierzystym w Portsmouth[3].
13 sierpnia 1990 roku wypłynął na wschodnie Morze Śródziemne[7]. Następnie na początku 1991 roku wziął udział w wojnie w Zatoce Perskiej, w składzie grupy patrolowej X-Ray (wraz z „Atherstone” i „Hurworth”), za co przyznano mu wyróżnienie bojowe (battle honour)[3]. W tym roku dowódcą okrętu był George Zambellas, późniejszy admirał i dowódca Royal Navy[8]. W maju tego roku powrócił do bazy w Portsmouth[9]. W 1997 roku został uszkodzony przez pożar w maszynowni, na skutek którego okręt był przez 14 miesięcy poza linią[3].
„Cattistock” w pewnym okresie po 2007 roku stacjonował także w Bahrajnie w ramach stałej brytyjskiej operacji zapewniania bezpieczeństwa żeglugi w Zatoce Perskiej[3].
3 listopada 2015 roku okręt wrócił do służby po remoncie połączonym z modernizacją i wymianą silników[8].
Od stycznia do kwietnia 2018 roku „Cattistock” wchodził w skład Stałego Zespołu Sił Obrony Przeciwminowej NATO Grupa 1 (SNMCMG1) na Morzu Północnym[10]. Na przełomie października i listopada 2018 roku brał udział w dużych wielonarodowych ćwiczeniach Trident Juncture u wybrzeży Norwegii[11]. W październiku i listopadzie 2019 roku „Cattistock” ponownie działał w składzie SNMCMG1 na Morzu Bałtyckim, w trakcie czego zniszczył sześć min z okresu wojny w Cieśninie Irbe[12]. Dowódcą okrętu była wówczas kmdr. ppor Claire Thompson[12]. W tym czasie „Cattistock” był drugim najstarszym okrętem brytyjskim używanym operacyjnie (po „Ledbury”)[12]. Okręt w swojej karierze brał też udział w drugim zespole przeciwminowym NATO na Morzu Śródziemnym[3].
W 2022 roku „Cattistock” był remontowany w Portsmouth, jego dowódcą był wówczas kmdr ppor. Daniel Lee[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 656
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 770
- ↑ a b c d e f g h Veteran minehunter Cattistock enters her forties [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 29 marca 2022 (ang.).
- ↑ a b c HMS Cattistock (M31) [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii [dostęp 2024-05-17] (ang.).
- ↑ a b c d e f g Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 908.
- ↑ Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 780.
- ↑ Key role in crisis. Gulf build-up gets moving. „Navy News”, s. 1, wrzesień 1990. (ang.).
- ↑ a b HMS Cattistock wraca do służby. Altair Agencja Lotnicza, 3 listopada 2015.
- ↑ Another fine catch!. „Navy News”, s. 19, czerwiec 1991. (ang.).
- ↑ Powrót HMS Cattistock. Altair Agencja Lotnicza, 17 kwietnia 2018.
- ↑ Okręty przeciwminowe RN na Trident Juncture 2018. Altair Agencja Lotnicza, 5 listopada 2018.
- ↑ a b c HMS Cattistock returns home from NATO Ops [online], Ministerstwo Obrony Wielkiej Brytanii, 23 listopada 2019 (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
| Wielka Brytania |
|
|---|---|
| Grecja | |
| Litwa |
